CAWB vierdaagse 2021: een week voor de overstromingen
De traditionele CAWB vierdaagse besloeg dit jaar 600 kilometer.
Er deden in wisselende samenstelling 20 Ambassadors mee. De rit voerde de eerste dag ( 8 juli ) vanaf Chaam door de Brabantse Kempen met de Acht Zaligheden (wie kent ze niet?) naar de Maas, langs Maaseik naar het zuiden en via Maastricht, Bemelerberg, Gulperberg naar “bergdorp” Vijlen.
Wie de Maas zo lieflijk zag kabbelen kon niet vermoeden dat zich hier een week later een catastrofe zou voltrekken. Dat idee hadden we natuurlijk ook niet toen we de tweede dag de Eifel doortrokken naar Hammer en Monschau en weer terug naar Vijlen. De derde dag kwamen we na een ritje omhoog via de Cauberg Valkenburg in racen, doorkruisten we het centrum, staken we de onooglijke Geul over en zetten we koers naar het Noorden. Bij Arcen en Velden in de buurt namen we een pont naar Broekhuizen aan de overkant (met een vriendelijke, rondborstige en stoere dame aan het roer, dat was overigens alleen Jos opgevallen). Een week later lag die uit de vaart en spoelde er in de kolkende stroom van alles langs. Zoals bijvoorbeeld een koe die honderd kilometer verderop levend door de brandweer uit het water werd getakeld.
De dagen voor deze tocht zag het er nogal dreigend uit met veel wind en regen. Maar dat viel enorm mee. Alleen bij de start van dag twee hadden we 10 minuten regen. En de wind blies grotendeels van de goede kant.
Vertrekplaats was ons bekende adres Toontje Schoen in Chaam. Autosponsor Dopharma/ Wijnand de Bruijn had een fraaie bus ter beschikking gesteld. Jos Hereijgers had een prachtige route uitgezet en ook prima gezorgd voor de ravitaillering. Onderweg drie stops om te eten en te drinken. Dat werd al snel een vast patroon.
De remmen gingen voor het eerst goed los bij de Bemelerberg. En wat verderop was ook de Gulperberg een redelijke klim. Alles bij elkaar met 438 hoogtemeters lekker infietsen voor de volgende dag, een klimrit door de Eifel.
Na het doorkruisen van het drukke Aken werden de tweede dag drie groepen gevormd. De echte klimmers werden aangevoerd door Nederlands kampioen bij de sectie wethouders en burgemeesters: Jeffrey van Agtmaal, met in zijn kielzog de 2e finisher in die kompetitie wethouder Lars van der Beek en griffier Wim Voeten uit Etten-Leur als runner up van dit gemeentelijk hardrijderstrio. De heren uit Woensdrecht waren ook verder in de tocht regelmatig op kop te zien. Maar het liefst fietsten we achter de boomlange Anton van Gaalen als windvangende kopman. Ook Wijnand de Bruijn en Frank Blijlevens waren kilometerslang een vaste waarde op kop. Op een bepaald moment moest het peloton wel verdapperen omdat Jan Willem Cornelisse op kop bijna zijn laatste adem uitblies. En daarna zakte het tempo ook niet meer. In Duitsland is Jan Willem door passerende Duitsers niet geheel onopgemerkt gebleven. Volgens Jos hadden ze daar zelfs een aardige benaming voor hem bedacht!
Aan het eind van de derde dag was het gemeentelijke trio vanaf de pont de laatste 10 kilometers niet te houden en leek het voor hen samen met enkele andere hardrijders zoals Frank van Gils , Edwin Boot, Frank Blijlevens, Peter Verheijen en Wijnand de Bruijn wel koers, met een tempo van dik boven de 40.
Lars behaalde met 2 lekke banden ook het podium lekrijden. Voorzitter Bert Kandel trof een enorme doorn en reed ook lek. Verder waren er geen grote makkes. Behalve een deels mislukte valpartij van Hans Krämer die op een smal fietspad met een blonde tegenligster in zijn armen in het hooi eindigde om een botsing te voorkomen. De man van die dame was er minder blij mee. (Hoe Hans dit heeft ervaren? Dat blijft voor ons een geheim!)
Jos Hereijgers stapte ook enkele keren uit de bus en op de fiets en dat ging hem bijzonder goed af. Svajune verving hem dan even. Maar je kon absoluut aan haar fietsen niet merken dat er in haar buik nog iemand meefietste. Voor Svajune ging de Assos-business op de fiets ook regelmatig door, getuige enkele telefoontjes.
De tocht naar Monschau leverde ruim 2000 hoogtemeters op. En daar nog wel een incident. Toen de tweede groep de 6 broodjes die de andere groepen hadden overgelaten aan het oppeuzelen was, klonk opeens een harde klap. Je kon in de bocht van de afdaling iets verderop nog net een motorrijder tegen het asfalt richting vangrail zien klappen. Arts Jan Kluytmans verleende indachtig de eed van Hippocrates direct hulp. En Algemeen Commandant van de Veiligheidsregio Cor Smits wist, getraind als hij is, ook direct de hulpdiensten te alarmeren. Die rukten groot uit, zelfs met een helicopter. Nadat wij waren doorgefietst stond Jos met zijn busje nog een uur als eerste en in de warme zon voor de wegblokkade die daar was ontstaan.
Alle dagen waren verblijf en eten prima verzorgd. En niet te vergeten: ook het drinken. Met name het vers gebrouwen bier in Vijlen trok met de roepnaam Justinianus ( volgens Jan Willem Cornelisse moet je dat op zijn Engels uitspreken) de aandacht. Doordat Vijlen wisselplaats was konden we ook Chiel Scherpenisse en Luuk Roozeboom in het peloton aan het werk zien.
Er werden weer heel wat foto’s gemaakt, niet alleen door Koen Mol. Maar die maakt de luchten wel het mooist van iedereen. Hij beloofde dan ook nog een keer een cursus foto’s opleuken te geven. En Koen gaat na de vakantie ook het gebruikelijke fotoboek samenstellen.
De laatste dag werd op het terras van Toontje Schoen afgesloten met de lekkere biertjes van de Pimpelmeesch. Uiteraard die met de scabreuze etiketten! De mannen uit Woensdrecht plakten er na die 160 km nog een staartje aan richting Woensdrecht en 200 km…. En Jos werd natuurlijk als grote organisator met een passend kado en applaus hartelijk bedankt voor al zijn inspanningen
Uw voorzitter had enkele weken eerder met een groep streekgenoten 5 dagen vanuit een standplaats nabij Echternach in Luxemburg gefietst.
Dat sprak de Ambassadors wel aan en daarom gaat het bestuur bekijken of dat als vierdaagse 2022 te realiseren valt.
Bert Kandel
